Van Mt Doom tot aan schapen

In de bus van Picton naar Nelson. Ik ben inmiddels op het zuider eiland en het is geweldig! In de bus zitten is hier absoluut niet vervelend. Er is zoveel te zien. Onder andere duizenden witte vlinders die zich doodvliegen tegen onze enorme dubbeldekker maar ook berglandschappen, heide, bossen en velden. Heel veel velden. Ik heb er maarliefst 3 busritten over gedaan om schapen te vinden! Andere backpackers hebben me daar hartelijk om uitgelachen. Misschien verstopten ze zich voor mij maar ik zag vooral heel veel koeien... Toen ik in mijn derde busrit van Taupo naar Wellington eindelijk een schaap zag kon ik mijn geluk niet op! Toen we dichter bij de schapen kwamen merkte ik op dat ze natuurlijk allemaal al geschoren zijn want het is zomer! SHIT daar gaat mijn schapenscheerdersdroom. Over deze diepe teleurstelling ben ik gelukkig snel heen.

Inmiddels 4 dagen geleden heb ik de Alpine Tongariro Crossing gedaan. De mooiste 1dag crossing van NZ. Na 4 dagen ben ik hersteld van de spierpijn want wat een dag was dat! Na een slechte nacht door een kamergenoot met slaapapneu vertrok de bus om 5:30AM naar de bergen. Aangekomen vertrokken we meteen de bergen in. Als we om 9 u bij mount Doom (famous door Lord of the Rings) waren kunnen we deze beklimmen en dan door met de gewone hike. Dat lukte. De berg op maar wat een VERSCHRIKKELIJK stijle berg was dat. Losse lavabrokken en geen normaal pad de berg op. Toen ik na als een aap 1 u geklommen te hebben naar beneden keek was ik het helemaal beu. Dat er om de 10 minuten "STONE" geroepen werd omdat iemand losse stenen naar beneden trapte. Het was veel te stijl en ik wilde omdraaien. Gelukkig was ik met Thea en Lauren die me dwongen. Nu waren we er bijna (not). Na 2 u de berg op bereikten we de top. Daar kwam ik tot de geweldige conclusie dat er twee opties naar beneden waren: of dezelfde route met stijle rotsen of via het losse zand. Het losse zand veroorzaakt een soort kleine landslides waardoor je naar beneden glijdt als het waren. Ik had het gehad en dit was de snelste optie en op zich niet veel gevaarlijker dan via de vaste rotsen. Al slidend naar beneden. God wat heb ik die berg vervloekt. Tien keer op mijn kont gevallen. Overal schrammen en zand tot in mijn oren. Maar na een tijdje had ik het sliden te pakken en ging ik als een speer. Om als eerste onder aan te komen van ons drieën. Yes!! Ja de wedstrijdroeier spirit blijft aanwezig.. Dat de hike daarna nog 4 uur duurde was zwaar. Maar wat een prachtige plaatjes! Daar kan ik vooral achteraf van genieten. Ik dacht dat ik best fit was maar voor Mount Doom moet je toch wel een goede hiker zijn. Het is maar goed dat ik en de thuisbasis (sorry pap & mam) vooraf niks wisten van dit hele spektakel.

Gisteren ben ik met de Ferry van noord naar zuid gevaren. Natuurlijk weer allemaal prachtig mooi. Ik werd door een Kiwi stel uitgenodigd bij ze te komen zitten. Cool dacht ik. Behalve dat ik veel moeite had met het verstaan van het knauwende accent konden ze me leuke dingen vertellen over NZ. Alle clichés over kiwi's maken ze waar. Hij is een boer geweest en ziet er avontuurlijk uit met zijn witte baard. Beiden hebben een dikke bruine olifantenhuid van al de zon hier en natuurlijk het gat in de ozonlaag. Eenmaal uit de baai van Wellington wordt de zee onstuimig. Naast me wordt de dame groen. Zakje erbij... Kan gebeuren. Jammer dat ik de volgende 3 uur naast een braakmachine zit! Dat was minder maar ik werd vervolgens wel uitgenodigd om bij hen thuis ik New Plymouth langs te komen. Who knows..

Eenmaal in Picton voel ik me verder weg van NL dan ooit. But I love it! Heerlijk dat ik na 5 minuten heel het stadje al ken. Avondje rondhangen in de baai is genieten. 

Op naar Nelson! Zin in. 
En ja ik mis mijn lieve vriendjes, vriendinnetjes en zelfs phocas ;) maar ik geniet hier voor de volle 100%!