GOLD & BABY

Vandaag was het zo’n dag dat er ineens het besef komt dat je op reis bent en vooral dat het dus nog maar 2 weken India zijn! Ik voel me hier ontzettend thuis bij de nonnen. Je valt hier namelijk echt in een warm bad. Ze zijn hier naast altijd vriendelijk ook enorm gul en zetten zichzelf, ook vanuit geloofsovertuiging, altijd op de tweede plek.

Vanochtend schrok ik wakker omdat er buiten een paar mensen tegen elkaar stonden te schreeuwen. Ik sprong meteen mijn bed uit zoals altijd. Na mijn heerlijke emmer warm water at ik dosa. Een soort pannenkoek gemaakt van rijst en black gram (een soort graan). Het warme eten in de ochtend blijft wennen en dat terwijl ik in Nederland havermout at als ontbijt! Na mijn ontbijt poets ik mijn tanden en ren ik de deur uit richting labour room. Vandaag kwam ik binnen en waren er geen patienten, dat wordt een saaie dag dacht ik teleurgesteld. Ik besloot bij Sr. Cletus, de directrice, langs te gaan voor een babbeltje. Ze gaf me een kijkje in de financiele keuken van het ziekenhuis en vertelde me dat ik ongeveer 5 dagen voor mijn vertrek naar Hyderabad zal gaan om daar nog wat rond te snuffelen. Dat betekent dus dat ik hier echt nog maar 10 dagen ben! Waar ik, toen ik aankwam, echt niet wist hoe snel ik weer weg moest komen, voel ik me nu al triest als ik over het vertrek nadenk.

Terug naar de labourroom want inmiddels waren er twee patienten binnengekomen waarvan er een op het punt stond te gaan bevallen. “You want to assist?” vraagt de gynaecologe aan me. Het overvalt me maar voordat ik na kan denken sta ik met handschoenen aan het hoofdje van de baby te trekken want de schouders moeten er ook nog uit. Floep, en eruit is het meisje. Moeder had nog niet eens door dat het kind geboren was toen het al ongeveer 5 minuten aan het huilen was, haha! Vervolgens heb ik nog mijn handen vies mogen maken aan het verkrijgen van de placenta. Dit alles gebeurde in 5 minuten. We gaan zitten om de geboortetijd van de baby te noteren: “Woman delivered healthy female baby on 11:45AM on 4-2-2016” JA! Wat een kick! Ik heb zojuist mijn eerste baby op aarde gezet! En weet je wat het mooiste is, mijn lijf heeft er geen seconde over na kunnen denken om flauw te vallen! Die glimlach verdwijnt de rest van de dag niet meer van mijn gezicht. Waar ik 4 weken geleden nog flauwvallend twijfelde of dit wel mijn vak was lijkt me op dit moment niets mooier.

Vervolgens word ik opgehaald door Sr. Cletus om met haar naar de goldshops te gaan. Want hier in India is gold alles. Voor mij is dat soms wat lasting want ik hecht veel meer waarde aan andere dingen zoals liefde en vriendschap hoe cheesy dat ook klinkt. Hier zijn alle huwelijken (99% dan) arranged marriages, telkens als ik het er met vrouwen over heb houd ik mijn gezicht in een plooi, ik leg ze objectief uit hoe het in Nederland gaan en ook dan houden zij hun gezicht netjes in een plooi. Hierin verschillen onze culturen als hemel en aarde. Hier is goud de bruidsschat en laat je daarmee zien wat je in huis hebt. Ik ben laatst met twee rijke dokters naar de goldshops geweest. Zij kocht meerdere paar oorbellen voor een berg geld waar je u tegen zegt. Het verschil tussen rijk en arm wordt in deze winkels maar weer eens extra duidelijk. Ik heb mezelf verwend met een paar gouden knopjes die er niet meer uitkunnen. Ten eerste omdat ik ze daar teveel voor waard vind, ten tweede omdat het systeem zo in elkaar zit dat ik een soort schroefje van goud heb die ik zelf amper dicht krijg. Natuurlijk moest ik als buitenlander die goud kwam kopen nog even op de foto met de verkopers. Goud in India is stukken goedkoper dan in Nederland. Een mooi Indiaas aandenken die mijn oren dus echt niet meer gaan verlaten.  

Eind van de middag heb ik samen met een ontzettend lieve non appelcake gemaakt. Ze snapten er niks van, hoezo moest ik PLAIN flour hebben en geen riceflour? Ze vonden me ook ontzettend “vlug” in de winkel. Continu waren ze me kwijt omdat ik rond liep te rennen voor mijn ingredienten. Ik heb uitgelegd dat ik in Nederland elke dag naar de winkel ga om mijn eigen spullen te kopen. Hier doen de werkers dat en zijn zed at niet gewend.

 Vervolgens heb ik in de keuken van de werkers bij de nonnen in een enorme veizel wat kardemom zaadjes staan pletten en heb het beslag gemaakt door te roeren met een normale lepel. Een weegschaal bestaat hier wel maar hebben ze niet dus ik heb op de gok wat meel, ei en backing powder staan mixen. Cake bakken was echt een ding want zelfs de chauffeur kwam een stukje taart uit de mini-oven proeven. De taart was een beetje plat maar toch goed gelukt. Gezellig om op zo’n manier iets terug te kunnen doen voor de mensen hier. Leuk feitje: in de winkel had ik vloeibare zeep gekocht, de autodriver had dit nog nooit gezien en ik moest toch even uitleggen hoe je dat gebruikt.

Ik kom hier achter steeds meer dingen. Zo weet ik dat er weinig mensen verzekerd zijn. Dat is hier echt een groot probleem. Als je hier op sterven ligt willen ziekenhuizen je simpelweg niet opnemen omdat je alleen maar geld kost en de rekening toch nooit gaat betalen. De mensen die wel verzekerd zijn moeten de volbrachte ingrepen bewijzen aan de overheid. En hoe! Tijdens de operatie worden er continu foto’s gemaakt met gezicht en al daarop. De meest nare posities worden aangenomen om alles er maar duidelijk op te krijgen en dan nog wijst de overheid vaak zaken af omdat de foto’s niet “duidelijk” genoeg zijn. Van privacy etc. hoef je hier dan ook niet te spreken. Echter moet ik hierbij wel vermelden dat de optie tot zorgverzekering hier al een enorme stap de goede richting op is. 10 jaar geleden bestond een zorgverzekering hier niet en kon je dus alleen goede zorg betalen als je rijk was.

Inmiddels zit ik op mijn kamer druk te schrijven over deze drukke dag. Binnenkort zal ik mijn eerste keizersnede hier assisteren. Waarschijnlijk. Niets is zeker want alles gaat hier natuurlijk traag en op zijn Indiaas zoals ik het noem. Dat maakt het ook zo’n ervaring om hier te zijn. Ik ga de zusters nog missen als ik vertrek, sjongejonge.