Op de helft alweer, time flies...

Inmiddels ben ik alweer bijna op de helft van mijn India avontuur. Na dik 2 dagen flinke koorts enorme nekkramp en hoofdpijn ben ik weer beter. Toch balen ziek zijn, maar dat hoort er blijkbaar ook bij. Telkens als ik begin met het schrijven van een blog vind ik mezelf verstrikt in de hoeveelheid onderwerpen die interessant genoeg zijn om over te schrijven. Het zit hier in de kleine dingen want ALLES is anders. 

Inmiddels ben ik meerdere malen afgereisd naar dorpen buiten Guntur. Dit altijd in gezelschap van een of meerdere zusters want ze laten me hier absoluut niets alleen doen. Dat is soms wat benauwend want het kloosterwereldje is klein. Anderzijds geeft het ook een veilig gevoel wetende dat India niet het veiligste land is om alleen te reizen. Mijn laatste bezoek aan een "village" was om het huwelijk van Maria en Jozef te vieren. Ter ere van dit huwelijk stond een 2 uur durende mis op het programma. Buiten... met 30 graden... Ik heb mezelf deze 2 uur voor mijn kop mogen slaan dat ik mijn fles water niet mee had genomen. Zweten, zweten, zweten. Gelukkig was ik niet de enige, de zusters hadden het er zeker net zo zwaar mee. Na de mis wordt er bijna altijd gezamelijk gegeten. Het eten hier bestaat voornamelijk uit rijst met daarbij verschillende specialiteiten. Kip en vis zijn het enige "vlees" dat men hier eet. Ik eet bijna alles als het maar niet te pittig is. Mijn pittigheidskeuring laat te wensen over. Ik kijk naar de kleur (hoe dieproder hoe gevaarlijker!!) en proef vaak een heel klein beetje. Ditmaal werd mijn bord weer vrolijk volgeschept door de gulle mensen. Met mijn rechterhand begon ik de "curry" en de rijst te mengen en probeerde het zo goed en zo kwaad als het ging op te eten. Al snel kwam ik tot de ontdekking dat het ditmaal echt ENORM pittig was om vervolgens mijn tweede zweetsessie in gang te moeten zetten. Na de helft van mijn bord op te hebben kwamen de zusters erachter dat ik een loopneus en traanogen had... Ze hadden het wondermiddel tegen pittigheid: "curd" dit is een soort enorm zure yoghurt gemaakt van buffelmelk (elke dorpsbewoner heeft bijna hun eigen buffel, dus vers is het zeker). Echt lekker is het niet. De truc is deze yoghurt met je rechterhand door de rijst heen te roeren waardoor er een soort rijstepap ontstaat. Deze rijstepap dien je op te eten met... jazeker, je handen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar als je een vuurtje moet blussen kun je meer dan je denkt...

Naast het bezoeken van dorpen gaat het ziekenhuis leven hier gewoon door. Steeds meer kom ik tot de conclusie dat er altijd mensen zijn die harder werken. Vaak zeggen mensen in Nederland tegen mij dat ze mij gedisciplineerd vinden. Hier kom ik echter tot de conclusie dat niets minder waar is. Om hier medicijnen te mogen studeren dien je namelijk naast hele rijke ouders die een goede school kunnen betalen, gemiddeld een 10 te staan ongeveer... Ik ben laatst naar een kostschool geweest waar een meisje me vertelde dat ze 's ochtends om 5 uur opstaat en om 7:00AM in de les zit. 's Avonds om 9:30AM is ze weer terug op haar kamer. Als je medicijnen wil studeren moet je dus naast een enorme dosis hersenen ook een enorme dosis discipline hebben. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik medicijnen mag studeren in Nederland waar je zo'n 4 contacturen op een dag hebt...

De vervuiling hier is enorm. Als we in de auto zitten rijden we vaak langs bergen afval. De mensen zelf zeggen "We don't follow rules". Alles wordt hier op de grond gemikt. Na eenmaal op slippers over de drukke straat heen gelopen te hebben kwam ik thuis en had ik de hele dag enorm jeukende voeten van het stof en de vervuilde grond. Toen we laatst van het dorp terug naar Guntur reden door de "schemering" viel me de smog pas echt op. Waar je in Nederland een gekleurde hemel ziet tijdens het ondergaan van de zon, ontstaat hier een soort asgrauwe lucht die als een dikke laag over India heen valt, dikke vette smog met daarbij veel stof. Overdag zie je met strakblauwe hemel aan de horizon dan ook eerst een dikke bruinige laag die hoe hoger je kijkt steeds blauwer wordt, maar nooit zo blauw als in Nederland. 

Dat was weer een kiekje uit het leven van India-ganger Amber! Tot horens!